ทะเลาะกับที่บ้านเพราะเรื่องการเมือง

สวัสดีค่ะ จขกท.ทะเลาะกับที่บ้านเรื่องการเมือง เพราะเราเลือกคนละพรรคกับพ่อแม่ เมื่อก่อนเราก็เคยคิดอยากให้พ่อแม่เลือกฝั่งเดียวกับเรา แต่พอเรารู้ว่าพยายามเท่าไหร่ก็เปลี่ยนเขาไม่ได้ก็เลิกเซ้าซี้และเคารพในการตัดสินใจของเขาค่ะ เราเข้าใจว่าเรากับพ่อแม่เกิดกันคนละยุค มีความเชื่อ ค่านิยม mindset ต่างกัน ต่อให้รับข้อมูลมาเหมือนกันก็อาจจะมองว่ามันผิดหรือถูกไม่เหมือนกัน บางเรื่องเราคิดว่าเค้าไม่รู้ แต่เค้ารู้ แค่มองว่ามันไม่ผิด ความรับได้ของเค้าไม่เหมือนเรา ไม่ได้ว่าอะไรถ้าจะเลือกคนละพรรค คิดคนละแบบ เพราะทุกคนมีสิทธิ์ที่จะเห็นต่าง แต่เราไม่โอเคตรงที่พ่อกับแม่มักจะชอบพูดเรื่องการเมืองขึ้นมาตอนกินข้าวด้วยกัน และหลายๆเรื่องมันฟังแล้วทนไม่ไหวค่ะ เราทั้งอึดอัดทั้งโกรธกับบางคำพูดที่มันใจร้ายกับเพื่อนมนุษย์เกินไป เราไม่ชอบความคิดที่ว่าคนอื่นจะเป็นยังไงก็ได้ ถ้ามันไม่ส่งผลมาถึงเราก็คือไม่เป็นไร และเมื่อก่อนเราก็เคยได้รับมุมมองทางการเมืองแค่จากพ่อแม่เท่านั้น พ่อแม่เป็นฝั่งไหนเราก็เป็นด้วย ซึ่งพอโตมาแล้วย้อนกลับไปคิดเราว่ามันไม่ถูกเลยกับการที่จะปลูกฝังความคิดแบบนั้น เราคิดว่าทุกคนควรจะสามารถหาข้อมูลด้วยตัวเอง และตัดสินใจด้วยตัวเองว่าอะไรผิดถูก ไม่ใช่เชื่อแค่เพราะครอบครัวของเราเชื่อมาก่อน เราผ่านจุดที่เคยเถียงต่อปากต่อคำมาแล้ว ไม่มีผลดี เราเลยเงียบ ไม่โต้ตอบ เพราะเริ่มเข้าใจว่าการเมืองเป็นเรื่องที่พูดแล้วถ้าเห็นไม่ตรงกัน เหตุการณ์มันจะรุนแรงมาก ซ้ายก็ซ้ายจัด ขวาก็ขวาจัด เราไม่อยากทะเลาะแล้ว แต่ยังไงการพยายามอยู่ฝ่ายเดียวมันก็เหนื่อยมากเลย เราไม่พูดเรื่องของฝั่งเรา แต่เขายังไม่หยุด เขายังพูดเรื่องของฝั่งเขากรอกหูเราอยู่แทบทุกวัน จนวันนึงเราทนไม่ไหว เพราะเค้าพูดต่อว่าฝั่งเราตลอด คือเราก็ไม่ได้หน้ามืดตามัวขนาดนั้น ถ้าอะไรผิดก็ว่าไปตามผิด ถ้าฝั่งเราทำแย่มากเราก็ด่าเหมือนกัน แต่เราไม่ชอบความสองมาตรฐาน การจ้องแต่จะจับผิดฝั่งตรงข้าม แต่ฝั่งตัวเองผิดแค่ไหนมองข้ามได้หมด จุดนั้นสติเราขาดผึงเลยค่ะ บอกเค้าไปประมาณว่าถ้ารู้ว่าพูดเรื่องนี้กันดีๆไม่ได้ก็ไม่พูดไม่ได้หรอ แต่แม่ก็ยังทำเหมือนงงว่าเราจะโมโหทำไม และก็คงไม่พ้นคิดว่าเราเป็นเด็กก้าวร้าว จากวันนั้นก็ตึงใส่เราเลยค่ะ พ่อฝั่งเดียวกับแม่ แต่วันที่เราทะเลาะกับแม่พ่อเข้ามาห้ามให้เลิกทะเลาะกัน เราเลยคิดว่าอย่างน้อยพ่อก็น่าจะช่วยพูดกับแม่อย่างที่เราขอ เราว่าขอไม่ยากเลยนะคะ แค่ไม่ต้องพูด เรายังทำได้ ไม่พูดเรื่องฝั่งเรา ทำไมเค้าเลิกพูดเรื่องฝั่งเค้าบ้างไม่ได้ แต่กลายเป็นว่าพ่อก็ตึงใส่เราค่ะ มันตลกร้ายจริงๆที่เรื่องการเมืองทำให้ครอบครัวเราที่เคยบอกว่ารักเรามากๆกลายเป็นคนที่เหมือนไม่รักเราแล้ว พอเข้าโหมดการเมือง เหมือนเขาลืมเลยค่ะว่าเคยรักเรา เราเหมือนถูกมองแค่ว่าคิดไม่เหมือนเขาคือผิดมาก ตอนเราเครียดเรื่องเรียนจนไม่อยากอยู่แล้ว พ่อกับแม่เป็นคนขอให้เราอยู่ เราเลยอยู่เพื่อพ่อแม่มาตลอด แต่พอวันนึงเราเหมือนโดนเทจากคนในครอบครัว คือเราไม่รู้จะอยู่ไปทำไมเลยค่ะ เพิ่งค้นพบว่าสิ่งที่แย่ที่สุดในชีวิตของเราคือการที่เราไม่รู้สึกว่าบ้านเป็นคอมฟอร์ทโซนอีกแล้ว เราปรึกษาเพื่อน เพื่อนบอกว่าบางทีก็ต้องยอมขอโทษให้เรื่องมันจบแม้เราจะไม่คิดว่าเราเป็นฝ่ายผิดก็ตาม เพื่อรักษาความสัมพันธ์ไว้ คือเรารักครอบครัวมากนะคะ รักมากที่สุดในชีวิต แต่เราก็ไม่ใช่คนที่จะยอมขอโทษทั้งที่เราไม่ได้ทำอะไรผิด เราไม่อยากให้เรื่องนี้มันจบแบบที่ปัญหายังอยู่ เพราะผ่านไปแล้วมันก็อาจจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกก็ได้ ใครมีปัญหาแบบเราบ้าง แล้วทำยังไงถึงผ่านมันมาได้ รบกวนแสดงความคิดเห็นแบบสุภาพนะคะ ขอบคุณค่ะ